یک روز به فیزیکدانی گفتم ، من در ساختار علم فیزیک رگه هایی از متافیزیک می بینم، او هم گفت، من در جلوه های متافیزیک رگه هایی از فیزیک می بینم. به او گفتم ، استاد ، شما در پایین ترین سطح ماده چه می بینید؟ لبخندی زد و گفت ، هیچ. گفتم ، این هیچ زیباترین جلوه متافیزیک است. باز پرسیدم، در بالاترین سطح ماده چه می بینید؟ آهسته پاسخ داد، «کلیت کوانتومی بی انتها با بی نهایت کیهان های موازی ، و جهان های تقارنی و بی کرانه».گفتم، آیا «هیچ» در کلیت بی انتهای کوانتومی می گنجد؟ گفت هیچ همان کلیت بی انتهای کوانتومی است ، چون ذرات بنیادی در کل آنقدر پایین می روند که عقل انسان جز به هیچ نمی رسد و هردو یکی هستند. با فیزیکدان دست دادم و گفتم، اتحاد کل با هیچ، یعنی یگانگی کیهان در بالاترین سطح خود ، با کوچکترین ذرات در پایین ترین پلکان وجود خویش که سازنده قلمرو کوانتوم ها هستند. به عبارت دیگر، ما کل را می بینیم ، اما «هیچ» را نمی بینیم، در حالی که هیچ سرچشمه کل و کل منبع اصلی هیچ است. آگاهی تنها نیروی عظیم روحی انسان است که می تواند، به قلمرو هیچ، و کل سفر کند، و درخت دانش خود در این مورد را پربار کند. نگارنده (محسن فرشاد) در پژوهش های خود که تا کنون به بیست و دو جلد کتاب و بیش از دویست و پنجاه مقاله منجر شده است سعی در پیدا کردن رگه های متافیزیک و عرفان در فیزیک و کیهان شناسی نموده است ، تنها عشق به این کار راهنمای من بوده است و دیگر هیچ. باشد تا در آینده، آنانی که این راه را بر می گزینند ، به خاطر داشته باشند که انسان های عاشق و شیفته معرفتی بوده اند که با دست خالی، اما قلبی پر از عشق و امید این راه سخت و باریک را طی کرده اند. باشد تا روزی درخشان ترین ستارگان عشق و علم و آگاهی بر سرزمین ما بتابند ، و به حیات ما معنایی با شکوه و عظمتی بی مانند ببخشند، تا دیگر سیاره ما هرگز رنگ پلشتی، پلیدی و دردهای بی پایان بشری را نبیند. به امید آن روز.