از جایش بلند شد. دلش نمی خواست بقیه صحبت های آن ها را بشنود. از حرف های جلال شوکه شده بود، با اینکه احساس دل شکستگی می کرد ولی به او حق می داد که با هرکسی که دوست دارد، معاشرت کند و یا عاشقش شود. جلال هرگز به او قولی نداده بود. حالِ نزارِ خودش را درک نمی کرد و دهانش خشک و زبانش سنگین شده بود. به کافه تریا رفت. ثریا را دید که پشت میزی تنها نشسته و چای می خورد. ثریا هم کلاسی دوران دبیرستانش، قدی کوتاه و چشمانی آبی داشت. پدرش کارمند دولت بود و خانواده اش بسیار سنتی بودند، به  همین ‎دلیل ثریا از روابط دوستی نزدیک با پسرهای دانشکده دوری می کرد. وقتی پرنیا را دید’ اشاره کرد که به او ملحق شود. پرنیا که می خواست تنها باشد، به  اجبار سر میز او رفت. ثریا رنگ پریده و چشمان غم زده  پرنیا را دید و علتش را پرسید؟