این کتاب از دید مارکسیستی نوشته شده، ولی همه‌اش تحلیل نیست. آن قسمت‌هایی که تحلیلی است برای من قابل فهم و جاذب نبود، اما بقیه‌ی قسمت‌ها، تا جایی که به دوران مبارزات استقلال‌طلبانه‌ی قرن بیستم می‌رسد، بسیار روشن و آگاهی‌بخش بود. نویسندگان این کتاب به مبارزات حاکمان هندی علیه استعمار و بعد سازش بعضی از آن‌ها با استعمار پرداخته‌اند و همچنین به فشار شدیدی که بر طبقه‌ی پایین مردم می‌آمد. وقتی کتاب را می‌خوانیم می‌فهمیم که چرا بعد از شورش ۱۸۵۷ که انگلیسی‌ها حکومت را از دست کمپانی هند شرقی گرفتند سعی نکردند ایالت‌های شهریارنشین را تحت استعمار مستقیم خود دربیاورند. با خواندن این کتاب و البته با داشتن اطلاعات پیشینی می‌فهمیم که درآمد اصلی استعمار بریتانیا نه از تجارت که از مالیاتی بود که از زمین‌های کشاورزی می‌گرفتند و تفاوت دو نوع اصلی سیستم مدیریت زمین، یعنی سیستم «زمین‌داری» و سیستم «رعیت‌وری»، را متوجه می‌شویم، هرچند کتاب از هر دو تصویر بدی ارائه می‌کند، ولی در مقاله‌ای خوانده‌ام که سیستم رعیت‌وری باعث می‌شد انگلیسی‌ها حداقل در زیرساخت‌ها سرمایه‌گذاری کنند. 
این کتاب به طبقه‌ی متوسط نمی‌پردازد. این نکته‌ای است که وقتی شروع به خواندن کتاب 
The Break-up of British India
کردم متوجهش شدم. این کتاب دوم برخلاف کتاب اول که بسیار ضداستعماری و بریتانیاستیز بود، نگاهی مثبت (و در یکی دو جا حال‌به‌هم‌زن) به بریتانیا داشت. مثلاً اینکه «بریتانیایی‌ها بعد از شوروش بزرگ به نقش پیشرو خودشان در ارتقاء فرهنگ منحرف هند عمل نمی‌کردند.» ولی، در کل، کتاب بسیار جالب و آگاهی‌بخشی است. بااین‌حال، باز هم فکر می‌کنم آگاهی‌های پیشینی برای درک این کتاب نیز لازم است. برخلاف کتاب‌هایی که درباره‌ی کشورهای پرمخاطب‌تر، مثل اروپای غربی، ترجمه می‌شود، ما (و من که دانشجوی رشته‌ی مطالعات هند بوده‌ام هم مثل بقیه) اطلاعات زمینه‌ای کافی از شرق و از جنوب آسیا نداریم و بنابراین برای فهم کامل این متون باید زور بیشتری بزنیم. مثلاً من به اسم تیلاک در کتاب دیگری برخورده بودم، اما با خواندن این کتاب دوم بود که به نقش بزرگ او در ناسیونالیسم هندو پی بردم.