محمد کشاورز با کتاب پایکوبی به ادبیات ایران معرفی شد.مجموعه داستانی از یک نویسنده ی شیرازی،شامل یازده اثر که برای نخستین بار سال 1374 منتشر شد و مخاطبان بسیاری پیدا کرد.کشاورز یکی از جدی تریم کوتاه نویسان چند دهه ی گذشته ی ادبیات داستانی ایرانی است که برخی از داستان هایش در زمره ی بهترین های این شیوه ی روایی قرار گرفته اند.پایکوبی روایتی است از آدم های مختلف که اتفاق های گاهی عجیب و گاه نه چندان عجیبی سرنوشت شان را در دست میگیرد.رگه ای از طنز در اکثر داستان ها وجود دارد که باعث شده این کتاب نقدی باشد بر پاره ای مفاهیم.حضور اشیا بودن مشکوک صداها و نورها،دیگران و همچنین خشونتی ناگهانی بسیاری از داستان های پایکوبی را به تکه های درخشان کارنامه ی محمد کشاورز تبدیل کرده است.نویسنده ای گزیده کار که متخصص یافتن لحظاتی است که در آن،کمال آرامش مطلق همه چیز دستخوش گردباد و تغییر میشود.تکانه های مظطرب روح انسانش در این کتاب از زمانه ای می آید که روند اتفاق ها بیش از همیشه سرعت گرفته بود.کشاورز نوسنده ی تقدیر واژگون است تقدیرهایی که در وجهی رئالیستی مخاطب شان را با خود همراه میکنند.کشاورز یک رئالیست تمام عیار است.