بیش از پنج هزار سال از اختراع ترازو می گذرد. ترازوهای اولیه که تصویر آن ها در مقابر مصر باستان نقش شده است، تفاوت چندانی با ترازوهای امروزی ندارند. نیاز بشر به داد و ستد و تعیین وزن کالا، ترازو را از دیرباز یکی از ضروری ترین وسایل معاملات قرار داده است. اگر اولین دانش بشر را شمردن اعداد و دومین را دانش اندازه گیری بدانیم، سومین علمی که بشر بدان دست یافت، علم توزین بود. در آغاز کار، بشر از دو دست برای تعیین وزن استفاده می کرد. ترازوهای اولیه نیز الهامی از این الگو بود و بی دلیل نیست که واژه های کفه برگرفته از کف دست انتخاب شد. احتمالاً این ترازوها متشکل از دو سبد بود و چون کف دست گنجایش  همۀ  کالاها را نداشت،  آن ها را در دو سبد هم وزن می ریختند و با بلند کردن آن، سبک ـ سنگینی شان را تخمین می زدند. با الهام از همین روش شاهین اختراع شد. شاهین میله ای چوبین بود که کفه ها را دو سوی آن می بستند. پس از اختراع سکه و وزن فلزات گرانبها نیاز به ترازوها و وزنه های دقیق تر بود، و چنین بود که ترازو و وزنه های استاندارد باب شد. تکامل ترازو و دقت آن در وزن اشیاء، پس از چندی به مراحل رضایت بخشی رسید، اما تعیین وزنه و سنگ کار آسانی نبود، بنابراین اندازۀ  دانۀ  جو ـ عنوان واحد وزن انتخاب شد، زیرا در همه جا عمومیت داشت. در گذشته هر کشوری وزن مخصوص خود را داشت و از انتخاب واحد گرم، که امروزه جهانی شده است، بیش از دو قرن نمی گذرد.