نویسنده در این کتاب، ضمن معرفی نظریه های موجود دربارة رابطة ایمان و عقل به طرح سه دیدگاه بینه جویی کلاسیک؛ بینه جویی خداباورانه و معرفت شناسی اصلاح شده یا ایمان گرایی در این حوزه می پردازد و پس از نقد دو دیدگاه نخست، معقول بودن باور دینی را براساس معرفت شناسی اصلاح شده اثبات می کند. وی بدین منظور نمونه های سنّتی و جدید از ساختار معرفتی عقلی انسان، یعنی «مبناگروی کلاسیک» و «مبناگروی ریدی» را معرفی می کند. در واقع نگارنده باور به خدا را در زمرة باورهای پایة انسان قرار می دهد که به تأیید یا برهان، دلیل، قرینه و در یک کلام بینه نیاز ندارد. شایان ذکر است در این راستا نظرگاه منتقدانی چون «ویلیام جیمز» و «الوین پلانتینگا» نیز مورد توجه قرار گرفته است.