آنگاه که گوینده بخواهد سخنش در شنونده تأثیر بیشتری داشته باشد باید از علوم بلاغت آگاه باشد تا بتواند سخن فصیح و بلیغ بر زبان براند و بدیهی است که چنین سخن بلیغی هم ابزار تنذیر است و بیم دادن و هم  دست مایة موعظه است و پند دادن. بدیهی است علوم بلاغت از کتاب قرآن مجید منشأ گرفته است. این علوم در آغاز عنوان مستقلی نداشت و در دل علوم دیگر پراکنده بود. ایرانیان تا قرن چهارم هجری گرایشی به بدیع و معانی و بیان نداشته اند، اما امروزه این دانش چه در عربی و چه در فارسی گسترشی چشمگیر یافته است.