این نوشتار، بازنویسی خاطرات و سفرنامه ی یک ایرانی به نام "عبدالحمیدبن محمد" است که به اتفاق عده ای از سیاحان و دریانوردان انگلیسی به قطب شمال مسافرت کرد. وی در بخشی از این خاطرات می گوید: "در نقاطی که سربالایی شروع می شد دریانوردان سورتمه ها را می کشیدند ولی در سرپایینی ها همه روی سورتمه ها می نشستیم و به سرعت پایین می آمدیم. این نوع سفر برای همه ی ما تازگی داشت و به طور طبیعی سرگرمی خوبی بود و تا مدتی تمام فکر و هواس ما را به خود جلب کرده بود. در بعضی نقاط روباه های قطبی که پشم های سفید بلندی داشتند از گودال های پر از یخ و برف بیرون می آمدند و می دویدند. شاندون می گفت مراقب باشید خرس های سفید به ما حمله نکنند زیرا حیوانات دیگر این نقاط خطرناک نیستند. فقط از خرس سفید باید ترسید. دریانوردان با دقت و مراقبت تمام به اطراف می نگریستند و هر جا سایه ای به چشمشان می خورد با وحشت نشان می دادند و می گفتند خرس، خرس ... یک مرتبه واقعا خرس بزرگی با دو بچه ی خود از هزار متری سمت چپ ما گذشت ...".