"مشارکت" از نظر لغوی به معنای تعاون، همیاری، همکاری، کمک متقابل، اشتراک مساعی و تلاش مشترک است، اما از نظر توصیفی عبارت است از ایجاد نوعی احساس همبستگی و تعلق و تلاش جمعی میان افراد یک جامعه به منظور نیل به نظم عادلانۀ اجتماعی. گستردگی این معنا بیانگر این است که همکاری و مشارکت، بنیاد زندگی اجتماعی انسان هاست و بدون آن زندگی جمعی امکان پذیر نیست. استشاره منشاء فلسفی، فطری، اسلامی، جامعه شناختی، روان شناختی و سیاسی دارد و علاوه بر این که باعث تکریم شخصیت انسان است، موجب رشد و شکوفایی قدرت تفکر و خلاقیت وی و نیز حل مشکلات فکری و راه گشای بن بست های اجرایی گیرندگان مشورت می شود. مشورت در ادارۀ امور و پرهیز از خودرایی، از موکدترین کارها در راه و رسم مدیریتی امیر مومنان (ع) بوده و همیشه در اسلام به لزوم شورا و مشارکت در جامعه تاکید شده است. از این رو نگارنده در کتاب حاضر به موضوع شورا و مشارکت از دیدگاه اسلام پرداخته و مباحثی چون: شورا و مشورت در آینۀ نگاه امام علی (ع)، ویژگی های مشاور، مبانی مشارکت، موانع مشارکت، و راه های عملی مشارکت مردم در آموزش و پرورش را بررسی کرده است.