نویسنده در این کتاب درصدد ایجاد گفت وگوی علمی میان فلسفه شرق و غرب است. از این رو در این کتاب دیدگاه های ارسطو، فارابی، ابن مسکویه، ابن سینا، خواجه نصیرالدین طوسی، ملاصدرا، رنه دکارت، ایمانوئل کانت، امیل دورکیم، علامه طباطبایی، جان سرل و آنتونی گیدنز در باب حکمت عملی گزارش و نسبت به ایده اصلی کتاب یعنی آشکارسازی جایگاه حکمت عملی به مثابه فلسفه علوم انسانی سنجیده شده است. همچنین نویسنده در ادامه از سنت فکری حکیمان مسلمان با استفاده از پیشرفت های حکمت عملی در دوره اسلامی از وجود قانون و شناخت در حکمت عملی و عقل عملی و ظرفیت های آن جهت نیل به علوم انسانی مطلوب سخن می گوید.