ای برآورده ی اصل شب مهتاب و پگاه!
نازپورده ی خورشید و نظر کرده ی ماه 
چون خدا ساختنت خواست به دلخواه نخست 
گلت آمیخت به هفتاد گل مهر گیاه 
مشتی الماس ز شب چید و به چشمت پاشید 
تا درخشان شود این گونه به چشم تو نگاه 
...
برقی از چشم تو ان گاه در آدم زد و سوخت 
خرمن آدمیان را هم از آن طرفه گناه 
چون که مطلوب ترت دید و از او خوب ترت 
از سر زهره گرفت و به تو بخشید کلاه 
آری این گونه تو را ساخت خدا و پس از آن 
روی زیبای تو بر حسن خود،آوردگواه 
تا شکیبیم دهد و صبر به زدان زمین،
از بهشت سوی من،هدیه فرستاد آن گاه