یکی از کالبد های ادبی در ایران و جهان که آن را بر پایه ی پیکره و ساختار ریختشناسیش، از نگاهی فراخ، شاخه ای از داستان نویسی یا داستان سرایی می توانیم دانست و گونه ای شگفتی انگیز از سفرنامه ها جدا می دارد و باز می شناساند، آن است که سفرنامه ی مینوی و آیینی گزارش و بازنمود سفری است در مینویا جهان نهان؛ سفری شگرف و رازآلود و خردآشوب که در چگونگی آن، چند و چون بسیار است و از این روی، سفری می تواند بود گمان آمیز و هنگامه ساز و پرسمان خیز؛ سفری ک هبسته به دیدگاه و داوری پژوهنده ای که آن را برمی رسد و می کاود و ارز می یابد، درست و روا و پذیرفتنی می تواند نمود؛ یا، به وارونگی، پندارینه و بی پایه.