این کتاب از اون دسته کتاب هایی است که وقتی از اول تا آخرش رو بخونی  می تونی بفهمی جنگ چی بود و چطور شروع شد و چه اتفاقاتی افتاد 
سبک کتاب مصاحبه طور است و زیاد جذب کننده نیست و شاید مورد قبول خیلی ها نباشه
ولی کسایی که دفاع مقدس رو می خوان بشناسن حتما این کتاب رو بخونن
وقتی این کتاب رو می‌خونید تازه متوجه قسمتی از رشادت های شهدا و رزمندگان دفاع مقدس میشید.
خدایا ما رو مدیون خون شهدامون قرار نده🤲🏻
        

          ايشان پاسدر نيست ولي بسياري از فرماندهان عاي رتبه جنگ با او در آبادان خدمت كرده اند
---------
در مورد فرهنگ پایداری (دفاع مقدس) دو نکته برایم جالب است: یکی اینکه چرا این فرهنگ که اینقدر هم مورد توجه امام خامنه ای است، منتقل نمی شود. بازتولید نمی شود. در کتب درسی نیست. ما در هیچ کتاب درسی با «بابانظر»ها، «معصومه رامهرمزی» ها، «علی هاشمی» ها، و این «ها» ها آشنا نشدیم. (البته نمی گم همه چیز را باید در کتب درسی بخوانیم؛ نه. ولی این رسانه های مختلف (آموزش و پرورش، صداوسیما، مطبوعات و کتاب و سینما و ...) مثل یه پازل باید همدیگر را تکمیل کنند. نه اینکه همه سکوت کنند و فقط چند ناشر مثل سوره مهر، کتاب چاپ کنند آن هم فقط در حد خاطره!)

بالاخره حداقل نهادهای فرهنگی و رسانه ای حکومتی تکلیفشان روشن کنند که می خواهند چه کنند! اگر هدف انقلاب امام خمینی -یا به تعبیر حضرت ماه- فتح الفتوح امام خمینی، تربیت چنین انسانهایی بود؛ اگر هدف غایی حکومت اسلامی تربیت چنین انسانهایی است؛ -همانگونه که که بارها دو امام عزیز ما گفتند- این همه غفلت برای چی؟

نکته دوم که برای من جالب است: این دلاورها رو هم فراموش کردیم و گذاشتیم کنار و هم رنجوندیمشون. صفحات آخر بابانظر اشک آدم رو در می آورد. وقتی با سرداران سپاه اسلام این برخوردها می شد، بسیجی ها و پاسدارهای ساده باید خیلی بیشتر خون جگر خورده باشند. تو کتاب امروز (کتاب خاطرات آقای بنادری) وضع به گونه ای بدتر است. تو همون دوره جنگ فراموش می شه. استعفا می ده و از سپاه می ره بیرون وهیچ کی نمی فهمه!

عبدالحسن بنادری، قبل انقلاب سرباز ارتش بوده و آموزشهای خوبی می بینه. این آموزشها به تدریج بعد انقلاب تو سپاه (جزیره مینو و آبادان) خیلی به کارش می آد. می شه مسئول عملیات سپاه آبادان. خاطرات سال اول جنگ ایشون فوق العاده مهم است. تصور کنید هر روز یکی با مینی بوس می آد بهش می گه من با نیروهام هر جا که شما بگید، هر کار که شما بگید، ما آماد ایم بیاییم بجنگیم. کی ها؟ اونایی که سال دوم و سوم جنگ فرماندهان بزرگ جنگ شدند: علی فضلی، مهدی باکری، حمید باکری، مرتضی قربانی، احمد کاظمی و ... . دوره بنی صدر و هادی غفاری و دیگران! این زمان و مکان فرمانده پرور طبیعتا باید بیشتر از اینها روش کار بشه. مسلما باید پایان نامه های فراوانی از اینجا بیاد بیرون.

برام جالب بود که بنادری-وقتی که امثال محسن رضایی سرگرم بنی صدر بودند- یکسال تمام آبادان رو از سقوط حفظ می کنه ولی امروز مدیر حراست پالایشگاه یا نیروی انسانی پالایشگاه نفته. سپاه باید قدر سرداران واقعی، سرداران سردارپرور خود را بداند. نه فقط سپاه، که امت انقلابی ایران. جالب بود که علی شمخانی بعد جنگ می فهمه که ایشون خیلی وقته پاسدار نیست و از سپاه حقوق نمی گیره.  فراموش شدن این پیشکسوتان جهاد و مبارزه –که از قضا این یکی تحصیل خارج کشور را هم بی خیال شد و آمد به انقلاب خدمت کند- فراموش شدن اونا تو پیچ و خم زندگی روزمره همان خطری بود که حضرت روح الله دهه 60 تذکرش رو دادن. ما فقط تکرار کردیم.

پی نوشت:

1-     این کتاب همون کتابیه که روی جلدش جیب یک پیراهن بسیجی دوخته شده. دکمه و پارچه واقعی. همون کتابیه که 400 صفحه است و 11 هزار تومان. همون کتابیه که باید ارزون چاپ می شد. امید که در کنار این سوسول بازی ها (که به گران تر تمام شدن کتاب می انجامد) چاپهایی ویژه دانشجو و مستضعفان چاپ کنند تا  قشر کتابخوان بیشتری بتواند کتاب را تهیه کند.

2-     دلم نیومد بگم ایشون چون یه جورایی بالادست مهندس غرضی وزیر نفت بودند، و آقای وزیر زحمتهای ایشون رو تو همون اوایل جنگ لمس کرده بودند، به پاس تشکر از ایشون همون سالهای اول تا وسط جنگ، برای ایشون یه طرفه حکم استخدام صادر می کنند.  بدون اینکه آقای دلاور چیزی به کسی بگن. وقتی هنوز یک پاسدار بود.

3-     این کتاب اولین منبع عمومی بود که دیدم چیزی از سردار گمنام هور، علی هاشمی نوشته است. نمی دونم چرا علی هاشمی اینقدر ناشناخته ماند؟

اطلاعات کتابشناختی:

تاریخ شفاهی2: سرباز سالهای ابری: خاطرات عبدالحسن بنادری، مصاحبه و تدوین: سیدقاسم یاحسینی، تهران، نشر فاتحان، چاپ اول، 1389، 400 صفحه، 11هزار تومان.