عمق دریا همواره آرام است هرچند سطح آن طوفانی باشد؛ به همین ترتیب افکار و احساسات ما در هر وضعیتی که باشد دل آگاهی همواره در سکوت و آرامش است، و پناه گاه همان جاست.آگاه بودن از آگاه بودن به واکاوی نخستین، نزدیک ترین و آشناترین تجربه ی ما می پردازد: دانستنِ بودنِ خودمان، یا دانستن آگاهی در ما از خودش. اما آگاهی یا همان «آگاه بودن» به مشاهده درنمی آید و از این رو معمولا از آن غافلیم یا نادیده اش می گیریم. بازگشت آگاهی به خودش -آگاه بودن از آگاه بودن- جوهر مراقبه یا نیایش و راه مستقیم به آرامش و شادی پایدار است.