در این کتاب به همراه تصاویری چند، شش باغ تاریخی شهر شیراز با نام های باغ "ارم"، "جهان نما"، "دلگشا"، "عفیف آباد"، "نظر" و "نارجنستان قوام" معرفی شده است که علاوه بر ویژگی های طبیعی و تاریخی و هنری از جاذبه های گردشگری شهر شیراز نیز هستند؛ ضمن آن که در آغاز کتاب مطالبی در باب پیشینه ی باغ سازی در ایران و خصوصیات باغ های ایران بازگو شده است. گفتنی است، بر پایه ی داده های باستان شناسی، سابقه ی باغ در ایران به "پاسارگاد"، پایتخت هخامنشی، بازمی گردد، پاسارگاد هیچ گاه استحکامات قابل توجه ای نداشته و تک بناها در محدوده ی باغ سلطنتی یا "پردیس" برپا شده بودند. یافته های کاوش های باستان شناسانه و کشف یک سیستم آبیاری شامل جوی ها و حوضچه هایی که کاخ را احاطه می کرده، تایید می کند که پاسارگاد کهن ترین باغ ایرانی است. یکی از بنیادی ترین ویژگی های باغ ایرانی، "چهارباغ" است که در نقشه ی باغ اصلی پاسارگاد آشکار است. الگوی چهارباغ برای نخستین بار در نیمه ی دوم سده ی 6 ق. م در پاسارگاد پدید آمد و در تمامی باغ های دوره ی اسلامی نیز تاثیرگذاشت. باغ ها درمحدوده ی زمان تغییر فصل را نمایندگی می کنند. تقسیم  آنان به چهارقسمت، ریشه در تاریخ و باوری کهن دارد؛ چهارگوشه ی زمین، چهار عنصر مقدس، چهار فصل سال و.. آب، آب نما، کوشک، عمارت ها و حصار از دیگر عناصر باغ های ایرانی اند. باغ سازی ایرانی بر اصل شبکه بندی منظم و تقسیم فضا به بخش هایی با شکل هندسی به کمک خیابان ها و جوی ها صورت گرفته است. باغ ها به طور کلی دربرگیرنده ی سه گونه ی عمده ی باغ های میوه، باغ های سبزی کاری، و باغ های زینتی هستند. طرح و نقشه ی باغ های ایرانی عمدتا دربرگیرنده ی سه طرح باغ های مسطح و کم شیب، باغ های شیب دار و صفحه بندی شده و سکودار، و باغ های احداثی در زمین های عارضه دار طبیعی با دریاچه ها هستند. از دیگر ویژگی های باغ های ایرانی استفاده از صفه و سکو، آب نما، استخر، حوضچه، فواره، و آبشارهایی در باغ است. گیاهان باغ نیز دربردارنده ی درختان بی بر، درختان بی بر تزیینی، درختان میوه، گل ها، و چمن است.