سیپریانو کوزه گری است که در دهکده ای در جوار یک شهر، سفارشات مجتمع بزرگ، حفاظت شده و مدرنی را به انجام می رساند. ناگهان مدیریت این مجتمع به او اطلاع می دهد ظروف سفالین وی دیگر نمی توانند برای مشتریان مقبول باشند. آن ها دیگر به محصولات جدیدی تمایل دارند که با زندگی مدرن آن ها سازگاری داشته باشد. این شوک شیرازه زندگی وی را بهم می ریزد و در فشار یاس و نومیدی ناگهان با همفکری دخترش به این نتیجه می رسد که خط تولید را به سمت تولید عروسک های سفالین تغییر دهد. این پیشنهاد از سوی مدیریت مجتمع مرکزی مورد پذیرش قرار می گیرد و زندگی آن ها با هدف جدیدی به تکاپو می افتد. ساراماگو فارغ از فراز و فرودهای کتاب تلاش دارد از هر فرصتی استفاده کرده آرمان های زیبا را در قالب جملات فلسفی از زبان شخصیت های داستان انتقال دهد. برای نمونه به پاره ای از آن ها می توان در زیر اشاره نمود: در مسیر طولانی دریای زندگی، انحرافی کوچک از راه اصلی، که برای یک نفر می تواند به خوشبختی منجر شود، ممکن است برای دیگری، برخورد با طوفانی کشنده باشد. همه مثل همه چیز زندگی، آن چه را که کاربرد ندارد، به دوری می اندازد، حتی آدم ها را...دقیقا حتی آدم ها را... مرا هم همین طور...وقتی که دیگر به درد نخورم، مرا به دور می اندازند، زندگی همین است. اگر قرار است چاقویی در شکمت فرو کنند، لااقل کار را با همان قیافه قاتلانه و نفرت انگیز انجام دهند، نه این که همزمان به تو لبخند بزند و امیدواری بیهوده بدهند و مثلا بگویند: نگران نباش چیزی نیست. شش تا ضربه هم بخوری، مثل قبل سالم خواهی بود.