منوچهر آتشی در این کتاب شعر نیما یوشیج را ـ با هدف پی بردن به کلیت شعر نیما و تفاوت آن با شعر زمان او ـ با این مختصات بررسی می کند: 1 - محور مکان و زمان، 2 - محور زبان و آشنایی زدایی، 3 - محور زیبا شناختی و نمادگرایی، 4 - محور بومی گرایی و خیزش به سمت افق های جهانی، 5 - نگرشی محتوایی به بعضی شعرها. نگارنده برای نمونه در بخشی از کتاب می گوید: ".... نیما گاهی ـ و شاید در موارد زیادی ـ حضوری از خود در شعرها به نمایش می گذارد، که جنبه سوبژکتیو ندارد، بلکه بیشتر کتابی و در هیات "ابژه" و استعاره یا نماد است. مثلا وقتی شب پره ای خود را به شیشه اتاق او می زند و می گوید: "چه فراوان روشنایی در اتاق توست" ما راوی را به حدس نیما تصور می کنیم. یعنی هر کس دیگری که در ظلمات دیارش چراغی در اتاقش دارد که نمادی از روشنایی اندیشه است، می تواند جای او باشد، و راوی و خود چراغ، هردو به نماد و یا موضوعی "ابژه" گونه تاویل می شوند. حتی در شعری که می خوانید و در کتاب کلیات عنوان آن "نیما" است: با وجود صراحت نام، شعرما را به فضایی رازآمیز می کشاند. "نیما" به قول خود او در اصل نام پهلوانی از پهلوانان مازندران بوده، اما این جا نخست به نام "پروانه" ای از آن سخن می رود. این شگرد نیما در این شگرد نیما در این شعر برای آن است که به ما بگوید: هر کسی یا هرچیزی می تواند جای نیما باشد...".