ساختگرایی، نشانه شناسی سینما شامل دوازده مقاله است به قلم نظریه پردازان عالم سینما. برخی از این مقاله ها به کل رسانه سینما می پردازند و می کوشند زبان سینما را توصیف و تبیین کنند، و برخی به تحلیل و بررسی این یا آن فیلم بسنده می کنند؛ آنچه این مقاله ها را به هم پیوند می دهد این است که همه از منظر ساختگرایی و نشانه شناسی به موضوع مطالعه خود می نگرند. آخرین مقاله به قلم بیل نیکولز است و به سینمای «بعد از انقلاب» ایران می پردازد. بیل نیکولز، در این مقاله، براساس 12 فیلم ایرانی که در جشنواره فیلم تورنتو (1992) برای معرفی سینمای ایران به نمایش درآمده بود، سینمای ایران را تحلیل می کند و تفاوتهای آن را با جریان مسلط سینمای غرب، و بویژه سینمای هالیوود، برمی شمرد.