نگارندگان در این کتاب، برآنند تا تاریخچه ای از کاریز و گسترش آن در جهان، سیر تحولات آن در ایران، ساختمان کاریز، معایب و محاسن آن، و سرانجام کاریزهای شهر تهران و آسیب های وارده بر آن ها را بررسی کنند. در کتاب عنوان شده است: "قنات سازه ای هیدرولیکی و اختراع ایرانیان باستان است که می تواند بدون مصرف هیچ گونه انرژی آب های زیرزمینی را توسط نیروی ثقل استحصال نماید. قبل از رواج چاه های عمیق، قنات، منبع آب شهری و کشاورزی اغلب روستاهای کشور بود، توسعه ی شهرهای ایران که عمدتا با تصرف و تغییر اراضی کشاورزی همراه بود عملا بسیاری از قنوات دایر را نیز دربرگرفت. شهرهای بزرگ عملا نتوانستند از آب قنوات موجود و یا احداثی به عنوان منبع آب سالم و ارزان استفاده نمایند. قنوات در شهرها تخریب گردیده، و یا توسط فاضلاب شهری پر شدند و از این راه مخاطرات و ضررهای زیست محیطی فراوانی برای شهر و شهروندان به وجود آوردند. در شرایط حاضر دیگر نمی توان به قنوات شهرهای بزرگ به خصوص تهران به چشم منابع تأمین آب شهری نگاه کرد بلکه بایستی آنان را به صورت مخازن و مجاری جذب فاضلاب و نیز ساختاری خطرآفرین نگریست".