این کتاب جلد دوم از کتاب عربی «مختصرالمعانی»، نوشته «ملا سعدالدین تفتازانی» است که در زمینه علوم بلاغی تدوین شده است. در این مجلد علم بیان بر علم بدیع مقدم شده است. نویسنده در بیان دلیل تقدم علم بیان، نیاز به آن را در خود بلاغت و تعلق بدیع به توابع می داند. از مهم ترین مباحث این بخش تشبیه، حقیقت و مجاز و استعاره و کنایه است. همچنین در این مجلد بدیع، علمی معرفی شده که به وسیله آن شیوه های نیکو کردن کلام شناخته می شود. نخستین کلام به دو قسم«لفظی» و «معنوی» تقسیم می شود که در کتاب بررسی می شود.