کتاب چهل روز انتظار مستند داستانی شهید محمد احمدی جوان است. جوان تکاور بوشهری که متولد سال ۶۸ است. کتاب از دوران کودکی و نوجوانی محمد به سرعت عبور می‌کند و پس از گشت زدنی کوتاه در میان پایگاه بسیج و یادواره‌های شهدایی که محمد بانی برگزاری‌شان بود؛ می‌رسد به ثبت نام محمد در سپاه پاسداران.
محمد به فاصله کوتاهی برای دوره‌‌های تکاوری اسم می‌نویسد و تا نزدیک به انتهای کتاب شرح دوره‌های مختلف تکاوری است. 
روایتی کم نظیر که شاید در هیچ جای دیگری به این شکل جزئی و ریز بافت توصیف نشده است.
دوره های مختلف گشتی_ رزمی، صخره نوردی، پرواز و چتربازی و راپل و دوره صحرا و جنگل مخاطب را گام به گام از میان سختی ها و دشواری های این دوره ها می گذراند. 
روایتی جاندار و ملموس که شاید با انتخاب زاویه دید اول شخص شهید از شدت آن کمتر شده است. 
در این کتاب روایت اول شخص به جای نزدیک کردن مخاطب به داستان به خاطر شخصیت ویژه شهید باعث کمی فاصله گذاری شده است اما نویسنده معجزه آسا توانسته است این فاصله میان درونیات ناگفته شهید را با لطافت و تواضع رفتاری اش پر کند.
کتاب در صفحات پایانی سرعت عجیبی پیدا می‌کند. از همان احضار شتاب‌زده برای اسم نویسی داوطلبان سوریه روایت روی دور تند می‌افتد تا گفتن درگیری و زخمی شدن محمد و روزهای آخر بیمارستان که چهل روز در وضعیت کما می‌گذرد تا مادر به بالین محمد برسد و بعد داستان بازگشت پیکر و تشییع و تدفین باز هم از زبان محمد 
در ابتدای هر فصل، چند خطی از نگاه یک بیمار گفته میشود که مخاطب را آماده رسیدن به پایان داستان و شهادت می‌کند اما باز هم شرح جراحت‌های محمد در قسمت‌های پایانی دردناک است. 
نکته دوست داشتنی کتاب، دیدن فرهنگ عمومی بوشهر در کلمات و لهجه‏‏ ها و زیست و آداب و رسوم آن است که از ابتدا تا انتها خواننده در از هوای گرم حاشیه خلیج فارس به همه جای ایران می برد.
چهل روز انتظار روایتی یک دست و روانی دارد؛ با این که نمی توان نقطه اوج ویژه‌ای در آن پیدا کرد اما به خاطر روایت بدیعش از دوره‌های تکاوری؛ خواننده را تا انتها با خودش همراه می‌کند.