پوررضائیان در «سینی و صنوبر» با بهره گیری از توان خود در علم روانشناسی، داستانی را بر پایه ضعف و ناتوانی کودکان برای برقراری ارتباط با هم نوعان خود بازخوانی کرده است. قهرمان داستان او حیوانی است که دوستی ندارد و از دوستی دیگران نیز رنج می برد لذا تلاش می کند تا دوستی ها را به جدایی مبدل کند ولی در نهایت قوت عشق و دوستی بر حس او غلبه می کند و او را در آغوش خود می کشاند.