آنتونی دوئر، از چهره های مهم ادبیات معاصر در حوزه ی رمان و داستان کوتاه، و از برندگان جایزه ی ادبی پولیتزر به شمار می رود. او که پیش از این با رمان تمام نورهایی که نمی توانیم ببینیم به مخاطب فارسی زبان معرفی شده، متولد 1973 در اوهایوی آمریکا، و کارشناس ارشد تاریخ از دانشگاه ایالتی بولینگ گرین است. مجموعه داستان های کلکسیونر صدف، دیوار خاطرات، یادنامه ی چهارفصل در رم، و رمان های درباره ی گریس و تمام نورهایی که نمی توانیم ببینیم از جمله آثار مطرح دوئر هستند. کتاب های او تاکنون به چهل زبان ترجمه و برنده ی جوایز متعددی شده اند از جمله جایزه ی پولیتزر 2015 و جایزه ی کتاب سال 2011.(در یکی از مجلات بابابزرگ زد نوشته وقتی مردم بدنم را به ده هزار بادکنک ببندندتا میان ابرها معلق بمانم، آن وقت باد مرا با خود به بالای شهرها، و کوه ها، و اقیانوس ها، و مایل ها و مایل ها اقیانوس آبی بکشاند.شاید من هم بتوانم پانزده سال تمام آن بالا دوام بیاورم. شاید یک مرغابی رویم بنشیند و برایش استراحتگاهی شوم. شاید این فکر و خیال ها احمقانه باشد. اما گمان کنم از تماشای دفن پدر و مادرت توی جعبه یی زیر گل عاقلانه تر باشد.)