از متون و کتب اخلاقی شیعه در سده هشتم هجری است در بیان آداب، آیین و کیفیت دعا. مؤلف که از فقیهان و عالمان برجسته شیعه در سده هشتم است به این پرسش که چرا دعاهای ما مستجاب نمی‏شود به تفصیل پاسخ داده و با بهره‏گیری از آیات و روایات این اثر را در 6 باب تدوین ساخته که عناوین آن عبارتند از: تشویق و ترویج دعا و مناجات، اسباب اجابت دعا و شرایط و موانع و اقسام آن، دعاکننده و ویژگی‏های آن، چگونگی دعا و خواستن حاجت، ذکر و اقسام و اوقات آن، تلاوت قرآن و اسماء الهی. ابن فهد حلی رابطه دعا و شخص دعاکننده و زمان و مکان دعا را به شیوه‏ای اخلاقی عرفانی بررسی کرده و وظایف مؤمنان را در این خصوص بیان نموده است.