بررسی نظریه «حقیقت دوگانه» و صحت انتساب آن به ابن رشد و پیامدهای آن در مکاتب نوظهور موضوع این اثر می باشد. در دهه 80 میلادی برخی مقامات کلیسایی نظریه حقیقت دوگانه را به ابن رشدیان نسبت دادند که تفسیری کلیسایی آن چنین است: می توان هم زمان دو حقیقت متناقض (یکی دینی و دیگری فلسفی) را پذیرفت.با نگاهی به سخنان ابن رشدیان و با تحلیل مفهوم این نظریهبا بهره گیری از سخنان بررسی کنندگان آن، احتمالات هفت گانه ای در این خصوص مطرح می باشد که ذیل چهار عنوان کلی قرار می گیرند: دوگانگی هستی شناسانه، معرفت شناسانه، زبان شناسانه و عمل گرایانه. آنچه که با توجه به آثار ابن رشد می توان به وی نسبت داد، دوگانگی عمل گرایانه است. وی معتقد است که بر اهل برهان لازم است که بسیاری از حقایق را از سایر مردم پوشیده داشته و در برابر عوام با نگاهی مصلحت اندیشانه، حتی جسمانیت را نباید از خداوند سلب کرد؛ به گونه ای که دو گزاره خدا جسمانی است و خدا جسمانی نیست بیانگر دو حقیقت اند، یکی برای عوام و دیگری برای خواص. تاثیر اندیشه های منسوب به ابن رشد، خصوصا نظریه مذکور بر برخی اندیشه های دوران مدرن، مانند راسیونالیسم و سکولاریسم انکار ناپذیر است.