دیوان دربرگیرنده غزلیات، قصاید، قطعات، رباعیات، ترکیبات، ملحقات و اشعار عربی ظهیر است. در بخش «نسخه بدل ها» بهداروند به ارائه توضیحاتی درباره نسخه هایی که در این تصحیح به کار گرفته، پرداخته و آورده است: «این کار بیش از همه مرا با نسخه چاپی دیوان ظهیر آشنا کرد. در بین پنج چاپی که از دیوان اشعار او منتشر شده کامل ترین و زیباترین آن ها همان است که در سال 1324 هجری قمری به مباشرت حاج شیخ احمد شیرازی به چاپ رسیده است.» در ادامه این بخش مصحح توضیحاتی درباره دیگر نسخه های به کار گرفته، ظهیر فاریابی، دوره ظهیر، وضع سیاسی، وضع اجتماعی و وضع شعر و ادب در دوران او ارائه کرده است. در این بخش شعر ظهیر، شعری لطیف و دقیق، سرشار از مضمون و زیبایی، لبریز از احساسات مردانه و صلابت فکر معرفی شده است. ظهیر در جوانی برای یافتن ممدوح صاحب مقام قسمت هایی از ایران را زیرپا گذاشته است. شعر او محصول این سفرها و سرگردانی ها و نموداری از زندگی اوست. مدح و ستایش، درخواست و تقاضا، درشتی و نرمی، بدبینی و یاس، امید و آرزو، شوق و نشاط و خستگی و بیزاری در کلام او بسیار است. بخشی از دشواری شعر ظهیر از آن جاست که اصطلاحات علمی و اشاراتی درباره رسوم و آداب زمان او را در بردارد و ما بدون دانستن آن ها نمی توانیم منظور او را درک کنیم. بهداروند معتقد است اگرچه فرد بر روی محیط اثر می گذارد اما اثر محیط کلی تر و عام تر است. آب و هوا، اوضاع اقتصادی و اجتماعی، دین و آداب، حوادث سیاسی و عوامل بسیاری از این دست در پرورش یا تکوین شخصیت ادبی شاعر دست دارند، گاه در پژوهشی درباره یک شاعر ناگزیر هستیم حوادثی که سال ها قبل از زمان آن شاعر روی داده اند مطالعه شوند؛ چراکه حوادث تاریخی مانند حلقه های زنجیر به هم پیوسته اند. در ارتباط با ظهیر فاریابی نیز به چنین تحقیقی نیاز داریم زیرا دوره او یکی از پرهیجان ترین دوره های تاریخ ایران است و خواننده برای آن که از شعر ظهیر و زیبایی کلام او لذت ببرد باید مقدمه دیوان را که نمودار اوضاع سیاسی، اجتماعی و ادبی دوران اوست به طور کامل مطالعه کند.