کتاب حاضر، پژوهشی است که به بررسی علوم انسانی و به طور مشخص، شیوه تدریس علوم انسانی در ایران پرداخته است. مقصود از علوم انسانی در این پژوهش به معنای وسیع کلمه شامل فلسفه، جامعه شناسی، روان شناسی و سایر حوزه های علوم انسانی است. حوزه متاتئوری و متافیزیک، یا آنچه در آثار پیشین با عنوان «منطقه الفراغ» از اقالیم هفت گانه یاد می شد، موضوع اصلی این پژوهش است. گسست های ذهنی، تنبلی بینشی، جامعه شناسی به مثابه هنر، مسئله نداشتن در علوم انسانی و فضاهای ضد دینی از مواردی هستند که در این کتاب به آن ها اشاره شده است.