نصیرالدین طوسی، پس از جدا شدن از اسماعیلیه در حدود 654 هجری، چندین اثر را با هدف اعلام کناره گیری از عقاید اسماعیلی از جمله مصارع المصارع و... تالیف کرد. وی سپس در آخرین سال های حیات خویش دو رساله ی کلامی مختصر به نام "تجرید الاعتقاد" و "قواعد العقائد" را تالیف کرد. این دو رساله خیلی زود معروف شدند و تاثیر شگرفی در آثار بعدی شیعه ی دوازده امامی گذاشتند. طوسی در این دو اثر بحث های کلامی را با واژگان، روش شناسی و شیوه ی فلسفی درآمیخته و شماری از مفاهیم فلسفی را در مباحث خویش داخل کرده است که با آموزه های کلامی امامیه سازگارند. بخش مربوط به امامت در قواعد العقائد شرح مفصلی از عقاید اسماعیلی، به همراه بحث های گسترده درباره ی نظر غلات، کیسانیه، امامیه، زیدیه و اهل سنت در این باره است. بر کتاب قواعد العقائد شرح های متعددی نوشته شده است، از جمله ی آن ها "کشف المعاقد فی شرح قواعد العقائد. تالیف محمود بن علی بن محمود الحمصی الرازی معروف به "تاج رازی"، حکیم شیعه در قرن هشتم هجری قمری است. تاج رازی این شرح را به ارتنا، فرمانده ای از نژاد اویغور، تقدیم کرده است که از سوی ابوسعید ایلخان منصوب شده بود و بعدها فرمانروای بلامنازع مناطق مرکزی آسیای صغیر شد. هدف اصلی قواعد و همین طور شرح آن توصیف عقاید فرق است که به زبان عربی نگاشته شده است. کتاب حاضر به صورت چاپ عکسی از روی نسخه ی خطی کتابخانه ی دولتی برلین، تنها نسخه ی موجود این شرح، فراهم گردیده است.