بررسی و نقد تعالیم جنبش «اکنکار» به عنوان یکی از «عرفان های نوظهور» است. اکنکار از تعلیمات متافیزیک بهره های فراوانی برده و این امر به همراه استفاده از  جملات و مباحث درست عرفانی برگرفته از مکاتب صحیح عرفانی، از عمده علل جذب جوانان به سوی این عرفان، به شمار می آید. در این عرفان، جهان های دوازگانه ای به رسمیت پذیرفته شده اند که خدایان دوازگانه ای نیز بر آن حکومت می کنند و دنیای ما که دنیایی فیزیکی است به عنوان پست ترین دنیا و خدای آن ضعیف ترین خدا به شمار آمده است. وی معتقد است که این مکتب در هر دوره تاریخی استادی در قید حیات دارد و پس از ذکر نام برخی از آن ها مدعی شده که قدمت این مکتب به پیش از میلاد مسیح بازمی گردد و عملا هر انسانی که به تمدن بشری خدمتی کرده یک دانشجوی این مکتب به شمار می رود. وی حتی حافظ را نیز پیرو اکنکار دانسته و شاعران برجسته فارسی مانند خیام و فردودسی را به عنوان برخی از اساتید اکنکار معرفی نموده است. اعتقاد به تناسخ یکی از برجسته ترین عقاید این عرفان به شمار می آید.