سکوت می کنیم...  یک دقیقه سکوت برای اشکِ مریم یا همان لاله های نگون سار، لاله های خون رنگ دشت های باستانی مان. یک دقیقه سکوت به حرمتِ گل اشک، گلی که شاهد فرود تیغ ظالم بر گلوی سیاوُش بی گناه بود، «چو سرو سیاوُش نگون سار دید/سراپرد? دشت خون سار دید/بیفکند سر را زِ اَندُه نِگون/بشد زان سپس لال? واژگون» گلی که هنوز می گرید آرام... آرام... بر جوان مرگی بی گناهان پاکیزه سرشت... و سکوت می کنیم، برای هر آنچه شما نهفته در دل دارید... سکوت.