کتاب حاضر تلاش دارد به یکی از نقدهای اساسی مطرح شده در فضای پژوهش جامعه ایران پاسخ دهد که آن «عدم سازگاری عناصر پژوهش» است.پژوهشگر باید با آگاهی از بنیان­های فلسفی عناصر روش­شناسی در طول پژوهش دست به انتخاب بزند. در صورت تحقّق این امر هیچگاه عناصر پژوهش با یکدیگر در تعارض قرار نخواهند گرفت؛ اینکه استراتژی قیاس، استراتژی استفهامی، پرسشنامه، روایت، مصاحبۀ عمیق، نمونه­ گیری نظری، نمونه­ گیری احتمالی یا هر عنصر پژوهش دیگر به کدام بنیان­های فلسفی در علوم انسانی متصل است به او کمک خواهد کرد که از این عناصر در جایگاهی مناسب استفاده نماید. از طرفی پژوهشگر باید نسبت به تمام عناصر پژوهش آگاهی داشته باشد؛ به عنوان مثال پژوهشگر در زمان انتخاب استراتژی پژوهش، علاوه بر انتخاب استراتژی­های ترکیبی، چهار گزینه پیش رو دارد؛ استراتژی استقرا، قیاس، پس­ کاوی، استفهامی و زمانی می­تواند بهترین انتخاب را در پژوهش خویش صورت دهد که نسبت به تمام این گزینه­ ها، آگاهی عمیق داشته باشد. در این کتاب تلاش شده است این دو نکته در راستای یکدیگر مطرح شوند.این کتاب بنا بر ویژگی­هایی که دارد می­تواند مورد استفاده تمام دانشجویان علوم انسانی و به طور خاص دانشجویان علوم اجتماعی قرار گیرد.