در نمایش نامة حاضر، «سیروان» مدت هاست که مادرش را از دست داده و تحت مراقبت «آسیه» قرار گرفته است. او نزد استاد علاءالدین، خوش نویسی می آموزد و روزی بنا به گفتة استاد برای یافتن درشت نی راهی نیزاری می شود. اما با ورود به نیزار با مرگ زیور و پسرانشن اصغر و عباس و ابوالفضل بر اثر اصابت گلولة یکی از سربازان رژیم بعث عراق و پاشیده شدن خون آنها روی نی ها روبه رو می شود؛ نی هایی که قصد بریدن آنها را دارد. او پس از این حادثه با بریدن درشت نی ها راهی خانه می شود و برای خود این بیت حافظ را می نویسد: «غبار غم برود حال به شود حافظ/ تو آب دیده از آن رهگذر دریغ مدار» آسیه با مشاهدة این سرمشق درمی یابد که حال سیروان از موقع رفتن به نیزار دگرگون شده است. این نمایش  نخستین بار به کارگردانی «ایوب آقاخانی» در شهریور و مهر 1387 در تالار قشقایی مجموعة تئاتر شهر در شش پرده اجرا گردیده است.