این من کیست که [من] جسمی را می شناسد و در گذر زمان تصویری از خودم و احساس هویتم را دارد و از آمال و آرزوهای خاص من با خبر است؟ من همه این چیزها را می دانم اما مهم تر از آن من میدانم که این چیزها را می دانم اما این ناظر درونی همیشگی کیست؟ در طول تاریخ از بودا گرفته تا ا عصب شناسان و فیلسوفان مدرن همه انسانها همیشه در مورد ماهیت خویشتن تأمل کرده اند. درک ما از خویشتن از زمانی که دکارت گفته بود: «من می اندیشم، پس هستم.» در سایه دانسته های ما از جهان شگفت انگیز مغز به به کلی دگرگون شده است. مبتلایان به سندروم کوتارد را در نظر بگیرید که فکر می کنند مرده اند. آنها بر خلاف دکارت با خود میگویند من فکر میکنم، پس نیستم چه کسی یا چه چیزی این جمله را بر زبان می آورد؟ علوم اعصاب به ما نشان داده است که اگر نواحی مشخصی از مغز دچار اختلال در عملکرد شوند، خویشتن فرد بین قالبهای جسم و همزاد او در رفت و برگشت به سر می برد و یا حتی کاملاً جسم را ترک میکند. پس بیایید دوباره به این پرسش بپردازیم خویشتن و یا من در کجای مغز ذهن و یا جسم قرار دارد؟ همان طور که آنانتا سوامی در اثر برجسته خود نشان می دهد، دانشمندان علوم اعصاب اکنون به این اتفاق نظر رسیده اند که خویشتن در همه جا و هیچ کجای مغز قرار دارد. مردی که آن جا نبود، بلافاصله پس از انتشار برنده جوایز علمی متعددی شد. آنیل آنانتا سوامی در این کتاب به عنوان یک مطالعه میان رشته ای عمیق با پرداخت به خویشتن از دست رفته و تلفیق حوزه های علم فلسفه و دانش مغز، درک شما از کیستی تان و نگرش شما به خویشتن تان را برای همیشه تغییر خواهد داد. از مردی که با اطمینان کامل معتقد است مغزش مرده است، دختری که مطمئن است. دندان و رحم ندارد و تنها منتظر است در تابوت دفنش کنند تا مردی که پای خود را بریده و مردی که حتی نمی داند حضور دارد و مردی که با جهان یکپارچه شده است، همه شخصیت های واقعی حاضر در این کتاب، همه یا بخشی از آن چه ما به عنوان خویشتن می شناسیم را از دست داده اند اما همچنان وجود دارند. یکی از مهم ترین کتابهایی که درباره مغز باید بخوانید به انتخاب Fortes