این کتاب حاوی آموزه هایی است درباره ی معرفت "تولتکی" ـ به مثابه ی طریقت زندگانی که قابلیت حصول سریع شادکامی و عشق، مشخصه ی آن است. گفتنی است تولتک ها هزاران سال پیش در سراسر مکزیک به منزله ی "زنان و مردان معرفت" شناخته شده بودند که در واقع دانشمندان و هنرمندانی بودند که جامعه ای را شکل دادند تا معرفت معنوی و تمرینات باستانیان را کشف و حفظ کنند، آنان در مقام استادان (ناوال ها) و کارآموزان در "تئوتی واکان"، شهر باستانی اهرام، در بیرون از مکزیکوسیتی گرد آمدند که همگانی شناخته شده است که از نظر آنان انسان، خدا می شود. در بخشی از این آموزه ها، نگارنده، نگاهی می افکند بر داستان آدم و حوا. به تصریح وی: "داستان آدم و حوا شرح می دهد که چگونه بشریت از رویای بهشت به رویای جهنم سقوط می کند. به ما می گوید چگونه ما این طور شدیم که حالا هستیم. داستان معمولا می گوید که ما فقط یک گاز به سیب زدیم، اما این مطلب حقیقت ندارد. فکر می کنم که ما تمام میوه ی درخت را خوردیم و ما از فرط دروغ ها و زهر عاطفی بیمار شدیم. ما دیگر در بهشت، زندگی نمی کردیم، زیرا دروغ ها جایی در بهشت ندارند. این طور شد که انسان ها بهشت را از دست دادند: ما رویای دروغ  ها را می بینیم. رویای کاملی از بشریت، فردیت و جماعت بر مبنای دروغ ها می آفرینیم".