اونیل، معجون امریکایی نیچه، ایبسن، استریندبرگ، زولا، فروید، شاعری نوافلاطونی بود و امریکای آن زمان به چنین کسی نیاز داشت. همانطور که افلاطون با هنر تقلیدی زمانه اش درافتاد و هومر و درام نویسان را به جمهوری اش راه نداد، اونیل نیز در نیمه نخست قرن بیست خطر کرد و، برای در هم شکستن ملودرام های بی مصرف زمانه اش، به سر سودای «صورت»های دراماتیک نوین داشت تا با «پدرکُشی» در عالم تئاتر، عملاً فرزند ناخلف پدرش، جیمز اونیل، و دشمن قسم خورده ذوق و سلیقه سطحی و عوام پسند امریکاییان در زمینه تئاتر باشد:«گمانم... اگر این قیل و قال روانکاوان را دربست بپذیریم، کاملاً طبیعی است که چون در هوای تئاتر سنتی قدیمی بزرگ شدم، و چون پدرم را آیت آن می دیدم، باید شورش می کردم و به راه تازه ای می رفتم».در همین زمینه آزمودن صورت های دراماتیک است که باید او را از بانیان تئاتر تجربی در امریکا دانست.