فردی که قصد حرکت به سوی خدا را دارد، اگر بدون امامت و ربوبیت امام این مسیر را طی کند، باخته است. امامت امام ـ که همان شیوه های تربیت و ولایت ایشان است ـ نه تنها در جنبه های معنوی مانند نماز، روزه و حج بلکه در امور دنیوی از جمله خور و خواب، گریه و خنده نیز باید چنان حکومت کند که تمام اعمال انسان ها بر اساس و پایه ی امامت باشد. اگر تمام شئون بر پایه ی توحید و نیز معرفت به ولایت امام انجام شود. تاثیری متناسب با حقیقت به انسان داده و او را در مسیر عروج تربیت می کند و تاثیری ابدی و وجودی به دنبال می آورد. نگارنده در این کتاب راه امام حسین (ع) را به منزله ی صراط مستقیمی که انسان ها را به سوی خدا رهسپار می کند، معرفی می نماید. هم چنین به معرفت امام در تجلی ربوبیت پرداخته و سپس حقیقت گریه بر امام حسین (ع) را با استناد به روایات بررسی می کند. وی در ادامه به مهم ترین قوای نفس ناطقه ی انسان و موضوع حاکمیت عقل بر قوا می پردازد. در بخش بعدی با توجه به موضوع فنا و بقای حقیقی در هستی، مثال هایی از قرآن برای رهنمون کردن انسان به سوی عقل مطرح ساخته و احادیثی را در باب اهمیت عقل و گرایش های عقل عملی در وجود انسان بیان می کند. هم چنین نقش امام در تربیت عواطف را در دو بعد فردی و اجتماعی و نقش امام حسین (ع) را در جهت گیری عواطف و هدایت بشر ارزیابی کرده و در پایان نیز زیارت و جنگ امام حسین (ع) را در روایات بررسی می کند.