در کتاب حاضر، مبانی اندیشه ی سیاسی و نیز نظریه های سیاسی "علامه محمدتقی جعفری" ـ از علمای معاصر ـ در حوزه ی بایسته ها و شایسته های سیاسی در این فصل ها بررسی می گردد: زندگی و زمانه، مبانی معرفتی و روش شناسی فلسفی و عرفانی علامه جعفری، نظام سیاسی از نظر علامه جعفری، و سیاست معقول. در کتاب خاطرنشان می شود، انگیزه ی اولیه ی علامه جعفری در طرح دیدگاه های سیاسی، وجود بحران های هویتی و فلسفی و معرفت شناسانه ای است که ناشی از حاکمیت تفکرات اومانیستی و مادی گرایانه ی حاکم بر تفکر عمومی و سیاسی جهان غرب بعد از رنسانس است. علامه جعفری در پاسخ به دغدغه هایی که به انسان معاصر و مدرن روی آورده و درمان دردهای بی درمانی که دنیای غرب بدان ها دچار شده و دنیای اسلام را نیز به نوعی متاثر کرده است مثل بحران معنویت، گرسنگی، بیکاری و ... نجات بشریت را از دو منظر معرفتی و مدیریتی می داند. او معتقد است باید عقول بشری و وجدان سلیم و فطرت آدمیان را، که بر اثر "شیء گونگی انسان" و تعریف حیات در حد حیات طبیعی به خاموشی گراییده است، با اعمال سیاست های معقول و انسانی و الهی شکوفا کرد تا زمینه های رشد استعدادهای بالقوه ی انسان، توانایی درک معارف عالی و تمیز حق و باطل فراهم گردد. به عقیده ی وی، عقل و وجدان و پیامبران عظام و ائمه ی معصوم (ع) هستند. نزد وی دین اسلام به دلیل جامعیت خویش، پاسخ گوی سئوالات انسان در ارتباط چهارگانه ی او (ارتباط با خود، خدا، هم نوع خود، و طبیعت) است. منظر دیگری که علامه جعفری نجات انسان فعلی را در آن می بیند، "مدیریت معقول" است. مدیریت معقول، انسان را از آزادی به معنای رهایی نجات داده، به آزادی همراه با اختیار و بلکه آزادی مسئولانه و همراه با انتخاب آگاهانه می رساند تا هم توانایی درک "شایسته ها" را پیدا کرده و هم بدان ها عمل کند. در اندیشه ی سیاسی علامه جعفری، انسان و بنیان هر معرفت و عملی بر "معقولیت" است. این معقولیت در عناصر و مسائل و مبانی و بنیان اندیشه ی سیاسی وی مثل دین و سیاست و حیات، آزادی، اخلاق، وحدت، مدیریت و ... بارز و آشکار است تا جملگی مستند به دلیل روشن و دارای تکیه گاه عقلانی باشند و هیچ سئوالی از سئوال های مربوط به هدف های نسبی و مطلق زندگی بی پاسخ نماند و فرد انسانی بتواند هویت حقیقی خویش را بیابد.