(کبوتر من!) کبوتر آرام لب های خشکیده اش را تکان می دهد. مثل خاک خشک و تشنه ای که چشم به راه باران است. کبوتر می خواهد بخنند... با وجود همه ی مصیبت ها بخندد ... با عشق و به گرمی بخندد ... خنده ی عشق را به نمایش بگذارد. باز نگاهش می کند ... به عمق چشم ها و به عمق نگاه هایش نگاه می کند. گویی می خواهد از راه چشم هایش کبوتر را در عمق قلبش جای دهد. باز تا آن دم هرگز چنین حس عمیق و غگینی را درون خود احساس نکرده است ... هرگز در چنگال  چنین موج سهمگینی گرفتار نشده است. کبوتر ... علتش کبوتر است. کبوتر، سرنوشتی در هم آمیخته ... سرنوشتی روشن ... سرنوشتی تاریک ... مایه ی زندگی ... مایه ی مرگ و نیستی. کبوتر مایه ی صبر و شکیبایی ...