آنچه که در شعر پست مدرن با آن روبرو هستیم، یعنی تنوع و صورت های متفاوت شعری، از ذهنیت کاملا رمانتیک با وجوه بیانگرانه نسل بیت گرفته تا شعر زبان با وجوه کاملا مصنوع و ضد بوطیقا، کارهای ژانرشکنانه و مبتنی بر کولاژ و همچنین اشعار تحت تأثیر ذن بودیسم و نیز سورئالیسم، ما را به این سو می کشاند که آن را به مثابه ی یک پارادایم فرهنگی همچون یک نظام دلالت در نظر بگیریم و آن را به زعم اسکالت لش همچون یک «رژیم انباشت» معرفی کنیم که در آن مفهوم موقتی، گذرا و نیز دوره ای بودن مستتر است.