فرناندو آرابل (1932)نویسنده، شاعر و نمایشنامه نویس اسپانیایی، متولد ملینا.نوشتن را از کودکی آغاز کرد و در ده سالگی جایزه ی (کودک با استعداد) را برنده شد. پدرش نظامی بود و در جنگ داخلی اسپانیا، به علت مخالفت با کودتای نظامی ژنرال فرانکو به اعدام محکوم شد اما از مرگ نجات پیدا کرد و برای همیشه ناپدید شد. آرابال برای ادامه ی تحصیل به مادرید رفت و در دانشگاه این شهر حقوق خواند. در شعرها و نمایشنامه هایش به انتقاد از حکومت فرانکو پرداخت و به دلیل سانسور حاکم، مجبور شد اسپانیا را ترک کند و از سال 1955 در فرانسه ساکن شود. از این تاریخ به بعد، آثارش را به فرانسه می نویسد.فرناندو آرابال بیش از صد نمایشنامه نوشته و هفت فیلم ساخته است. چهارده رمان، چند مجموعه شعر و چندین مقاله درباره ی ادبیات، تئاتر و هنرهای تجسمی و همچنین نامه ی مشهورش به ژنرال فرانکو از دیگر آثار او هستند. او در سال 1962، به همراه رولند توپر و آلخاندرو خودوروفسکی تئاتر پانیک را بنیان نهاد که تحول بزرگی در تئاتر آن دوره بود.آرابال رمان (دفن ساردین) را براساس یکی از تابلوهای فرانسیسکو گویا نوشته است و می توان گفت که این رمان وقایع فستیوال دفن ساردین را به صورت فراواقعی و با تصاویر خشن و عجیب به تصویر می کشد. این فستیوال با هدف زنده نگه داشتن فرهنگ اسپانیا برگزار می شود و طی آن، مردم با لباس های عجیب به خیابان ها می آیند و جشن می گیرند. ماهی نماد زندگی و دفن آن نماد مرگ است.(دسته ی کورها علم هایی با سر حیوانات بر بالای آن در دست دارند که نماد شهوت انسانی است. یکی از آن ها سر انسانی است که بینی درازی دارد. دیگری موجودی شبیه ماهی است که بال دارد. سومی قورباغه ای است با کلاهی باریک به سبک کلاه جنگجویان کره ای. چهارمی سر انسانی است که کلاه شاپو به سر دارد.)