رسوایی قرن شامل چهل و دو نوشته ی مطبوعاتی گابریل گارسیا مارکز است که بین سال های دهه ی 50 تا 80 میلادی در نشریات مختلف به چاپ رسانده. از دل این یادداشت ها و گاهی تک نگاری ها می توان پشت صحنه ی رمان های مشهور او را تماشا کرد. اینکه کدام اتفاق و دغدغه ی روزمره زمینه ساز خلق «صد سال تنهایی»، «پاییز پدرسالار» و... شده است.مارکز در جایگاه روزنامه نگار می بایست با واقعیت سروکار داشته باشد. برای روزنامه نگاران هم چیزی ارزشمندتر از واقعیت ها نیست. با این همه، عجیب است که در رسوایی قرن با نوشته هایی مواجه می شویم که هم واقعی اند و هم چاشنی خیال دارند؛ خیالی که خود مارکز آن را عین واقعیت می داند و در طول همین کتاب از کسانی که وجه واقعی آن را نمی بینند، انتقاد می کند.ماکز به نوشتن ستون های هفتگی اعتیاد داشت و باید برای هر نوشته ی مطبوعاتی شش ساعت وقت می گذاشت و هر طور شده مطلب را می رساند، حتی در میانه ی خلق رمان هایش. این یادداشت ها دست و دل او را برای خلق شاهکارهایش گرم می کرده اند. با این حال، خود آنها هیچ کم از داستان های درخشانش ندارند و به خوبی گواهی می دهند که چرا مارکز یکی از غول های جاودان ادبیات دنیاست و چرا همای نوبل ادبیات بر شانه هایش نشسته است.