کتاب حاضر، پژوهشی است که نتیجه گیری کلی ای دارد، با این عنوان که هنر سینما برخلاف دیگر هنرها، منهای بیننده اش جسمانیت و وجود خارجی ملموس ندارد، پس خالق سینما بینندگان هستند. مؤلف خاطرنشان می کند که اگر دامنه مشترکی را بتوان همان گونه (ژانر) دانست، با مقایسه آن با رنگین کمان می توان گفت، که تصاویر متحرک نیز قابل تقسیم بندی هستند. با این توصیف و با اتکا به تصویر مشترک شمردن سینما، می توان چنین استناد کرد، که بیننده سینما، هرگز غیرفعال نبوده است.