در کتاب حاضر، مؤلف به بررسی آثار، اندیشه ها و سبک شعری «ناصرخسرو قبادیانی» می پردازد. در این کتاب بیان می شود که دیوان «ناصرخسرو» یکی از مؤثرترین مستندات زبان دری است. چه از حیث واژه هایی که به کار برده، چه ازنظر کیفیت تلفیق و چه از جهت آوردن تعبیرات خاص و مصطلحات لغوی. او نه مقید به فارسی سره و نه پای بند واژه های عربی است، بلکه قصد او بیان ما فی الضمیر است و به نظر می رسد زبان معمول و متداول محیط زندگانی را به کار انداخته است.