موریگان در خودش موجی از ترس و لذت حس کرد. این دومین فرصت او بود؛ شروع زندگی جدیدی که به خواب هم نمی دید. یعنی می خواست با شکستن هر دو پای نفرین شده اش خرابش کند؟ یا بدتر از آن، خودش را به زمین بکوبد و متلاشی کند؟در شامگاهان سرِ مرگ کلاه گذاشته بود، فقط برای این که در صبحگاهان راحت پیروزی را نصیبش کند؟ فقط یک راه برای فهمیدنش وجود داشت.موریگان زیر لب گفت: «با شهامت قدم بردار!»بعد چشمانش را بست.و پرید...