میان بزرگ ترین متفکران عصر انقلاب مشروطیت ایران، یکی نیز «عبدالرحیم بن ابوطالب تبریزی (مشهور به طالبوف به معنای فرزند ابوطالب ) است که در سال 1250 ه.ق در تبریز زاده شد و در سال 1329 در «تمرخان شورا»، در داغستان، زندگی را بدرود گفت؛ در حالی که نوشته های چاپ شده گوناگون او و تأثیر عظیم افکارش در جامعه ایرانی همچنان به جا مانده است. امتیاز خاص او نسبت به متفکران دیگر آن عصر، نشر علم به زبان ساده در میان عامه مردم بود و او در میان این دسته از نویسندگان، اولین و بزرگ ترین آن هاست. کتاب «نخبه سپهری» در شرح احوالات رسول اکرم (ص) از آثار اوست که در این کتاب، ارائه شده است.