سخن از ماهیت انسان در آثار هیدگر بیش از همه در دو اثر او ـ وجود و زمان؛ و نامه در باب اومانیسم ـ به چشم می خورد که می کوشد بر پایۀ تبیین نسبت انسان با وجود به تعریف انسان بپردازد. در وجود و زمان پرسش اصلی هیدگر از معنای وجود است؛ وجودی که در افق «زمان» از چهرۀ او پرده برداری می شود. اما در رسالۀ نامه در باب اوماتیسم هیدگر به واکاوی ماهیت انسان بر اساس نگاه تاریخی می پردازد، ولی این نگاه تاریخی تماما نگاه آنتولوژیک و هستی شناسانه نیست، بلکه نگاه تاریخی در اینجا تاریخ تقویمی هم است. مسئلۀ انسان شناسی در حکمت اسلامی غالبا در ذیل عنوان علم النفس مطرح شده است. انسان شناسی ملاصدرا یک انسان شناسی الهی است. او معتقد است که حقیقت آدمی نفس اوست و بر اساس تعریف نفس انسان قابل شناسایی است اما نفس انسان از حیث این که یک امر بسیط است نه می توان برای او تعریفی ـ به حد ـ کرد و نه می توان بر وجود او برهان اقامه کرد. نقش آدمی به لحاظ بساطت ذاتی اش قابل شناسایی نیست اما از حیث افعال و انفعالات و کارکردش و تعلق آن به بدن، قابل تعریف و شناسایی است و بر وجود او نیز به این اعتبار می توان برهان اقامه کرد. نگارنده در این کتاب بر آن است که از طریق مقایسۀ آراء انسان شناسانه هیدگر و ملاصدرا به برخی ابهامات و پرسش ها در باب حقیقت انسان، از رهگذر آشنایی با آراء این دو فیلسوف، پاسخ دهد، سپس پاره ای از نقاط ضعف و قوت تحقیقات فلسفی این دو فیلسوف را در باب انسان شناسی معرفی و بستری فراهم نماید تا از طریق تعامل و تشریک مساعی فلسفی و با تکیه بر ظرفیت مشترک موجود در فرهنگ و تفکر فلسفی بشری، گامی به سوی شناخت دقیق تر و بهتر حقیقت آدمی بردارد.