"هابیل" و "قابیل" دو تن از فرزندان حضرت آدم (ع) بودند. آن ها اولین انسان های روی زمین به شمار می آیند. قابیل به دامداری مشغول بود و هابیل کشاورزی می کرد. آن ها از دست رنج خود برای خداوند مهربان هدیه ای آماده کردند. روزی به حضرت آدم وحی رسید که هرآن چه مردم به آن احتیاج دارند همه را به هابیل بسپار. حضرت آدم این دستور را اجرا کرد و چون قابیل مطلع گشت بسیار ناراحت شد و حسادت و آتش غضب درونش شعله ور گردید. تا این که یک روز با سنگی، محکم بر سر برادر خود کوبید و وی را کشت. اما چندی نگذشت که از عمل زشت خود بسیار پشیمان و نادم گشت. در زندگی انسان ها کسی تا آن زمان نمرده یا کشته نشده بود، به همین دلیل قابیل نمی دانست که با جسد یک مرده چه  کند. اما خداوند به گونه ای او را متوجه ساخت تا قابیل جسد برادرش را دفن کرد و بدین ترتیب دفن مردگان مرسوم شد. قابیل از کشتن برادرش بسیار ناراحت بود، به همین دلیل بسیار گریه می کرد و برای خود از درگاه خداوند طلب بخشش می نمود.