این رمان 212 صفحه ای، داستان درگذشت یک نمایشنامه نویس است که در اصفهان زندگی می کند. خبر مرگ او را به خواهر دوقلویش می دهند و او خبر را باور نمی کند و در حین سفر به اهواز متوجه صحت خبر می شود.پس ازاین اتفاق، در روز تشییع جنازه آن خواهر دوقلو متوجه می شود که زخم هایی روی صورت خواهرش است و آرام آرام موضوع قتلی روشن می شود. در حقیقت خواهر او به قتل رسیده است...آریان فر در توضیح این کتاب نوشته است: «هیچ وقت فکر نمی کردم که روزی بخواهم درباره مرگ رمانی بنویسم، شاید در حوزه شعر و نمایشنامه هایم این اتفاق بارها و بارها افتاده است، اما اینکه من با دختری که در حوالیِ زندگی ام پرسه می زد و از جهان فقط و فقط زیبایی هایش را می شناخت و هرگز با قسمتِ تاریک زندگی که همیشه مرگ در آن خُسبیده، آشنایی نداشته و ناگهان پی می برد که سایه ای که از کودکی او را تعقیب می کند جز مرگ، حضور دیگری نیست و عاقبت بُرشی از زندگی اش مرگ بی نقابتر از هر روزگار خود را به او می نمایاند، سخت مرا به فکر انداخت که باید از این دختر که سال ها با نگاهی عمیق به زندگی، چشم به پنجره ها دوخت که انعکاس فردا را در گم گوشه های چشم دخترک کوچکش ببیند، نوشت و نوشتم که من نیز می خواستم لابلای این تاریکی که سخت محاصره ام کرده بود، فردا را ملاقات کنم و برای هواخوری سمت ماه بروم و به ستاره ها بگویم که ته خواب هاشان می شود برای صبح دست تکان داد.»محمدرضا آریان فر؛ نویسنده، شاعر و نمایشنامه نویس متولد 1334 است که در حوزه نمایشنامه نویسی آثار متعددی از او روی صحنه رفته است. از جمله نمایش نامه های او می توان به «ابریشم و آتش»، «گاهی یادم می رود که عاشقم»، «کمان ارغوانی»، «این دریا چشم کدام موج را خیس می کند»، «ستاره سال سی ام» و «مکث روی ریشتر هفتم»، «زهور»، «موعود» و «لیلوا» «تیغ و ترنج» و «پیرمرد و بقچه و دوچرخه» اشاره کرد. همچنین رمان های «رقص با توفان» و «بانویی در مه» نیز پیش از این به قلم آریان فر منتشر شده است