در کتاب حاضر، حکومت «باتیستا» در کوبا، «محمدرضا پهلوی» در ایران و «دو والیه» در هائیتی و تعدادی دیگر تحت همین چارچوب نظری موردبررسی قرارگرفته اند. این ها که در زمره خودکامه ترین حکومت های سیاسی جهان به شمار می آیند عموماً به واسطه فراگیر شدن فساد در تمامی سطوح جامعه عمری کوتاه دارند. در این کتاب بیان می شود که نظام های سلطانی، در گونه شناسی ویری یکی از انواع نظام های «وبر» از منظر جایگاه ویژه ای که حاکم در آن اشغال می کند و همچنین منابع مشروعیت آن موردتوجه بوده است. در این کتاب نویسندگان به تشخیص و ماهیت آنچه نظامی سلطانی نامیده می شود پرداخته اند.