«... آن روز مانا اولش نفهیده بود که چرا تا گلبرگ رفت یکهو توی دلش خالی شد. توی حرف های شان، چیزی کلاف پیچ در پیچ ذهنش را نخ کش کرده بود و بعد وقتی گلبرگ رفت، مانا نخ را گرفت و هی کشید. گره کلاف مدام کورتر می شد، اما سرنخ پیدا نمی شد...»
«... دیگر باران نمی آمد اما باد سرد بیرون با بوی بر، داغی سر و صورتش را فرو نشاند. ساختمان را دور زد و گوشه ای از باغ ویران، دورتر از عمارت به کنده ای مانده از درختی کهن، تکیه کرد. مدت ها همان طور یک بری سر پا ایستاد. بود و نمی دانست دارد با زندگی شان چه کار می کند. اما اگر جنمش را داشت باید به خودش یکی راستش را می گفت؛ سررشته هنوز هم گم بود. خیلی وقت بود گم بود...»
«مانا» روایت گم گشتگی شخصیت های رمان میان گذشته، حال و آینده است. داستان خاندانی که چندین نسل است سررشته از دست شان در رفته و شیرازه ی پیوندشان سالهاست از هم گسسته. «مانا» بازمانده ی خاندان در این ویرانه، پی خود می گردد.